Op 24 mei 2025 trad de nieuwe lichting van de Spoken Word cursus op in OUTPOET. Eventjes mochten zij het podium daar hun thuis noemen, precies zoals "mijn" lichting een jaar eerder had mogen doen. Thuis is in dit geval geen woord dat lichtjes gebruikt wordt; destijds probeerde ik namelijk mijn thuis te vatten in drie akten, geen makkelijke opdracht. Nu, een jaar later, deel ik de epiloog.
In veel theaters zul je hartjes vinden.
Getekend op decor, getekend op techniek.
Onzichtbaar voor het publiek,
Maar daar, waar de makers het hunne geven.
Het is een markering, een middelpunt, een herinnering.
Een herinnering, dat dát wat wij doen,
Meer is dan alleen schrijven.
Meer is dan alleen bouwen.
Meer is dan alleen spelen.
Het is de mens die plaatsneemt naast God,
Hand in hand, creërend voor elkaar.
En als het waar is dat God liefde is,
Is theater het levende bewijs.
Laat dan dit licht Hemels zijn,
En mijn stem het Goede Nieuws.
Deze planken zijn het Kruis,
Waarop ik mijn offer breng,
Opdat morgen liever is.
Opdat dit hart eeuwig klopt.
Een middelpunt, een herinnering, een markering.
Een markering van letters, van beelden in de tijd, toont
Alles wat we waren,
Alles wat we kunnen zijn.
Alles wat we zullen zijn.
Want vertrekken is zo slecht nog niet,
Als mijn woorden nog altijd klinken,
Mijn daden nog altijd raken,
Mijn licht nog altijd schijnt,
Op een hart dat eeuwig klopt.
Een markering, een herinnering, een middelpunt.
Het middelpunt van mijn bestaan,
Waar ik ben opgegroeid,
Waar ik mijn leven geef,
Waar ik herboren werd.
En misschien had ik het altijd kunnen weten.
In veel theaters zul je een hartje vinden.
En thuis?
Thuis is waar mijn hart ligt.
Een hart dat eeuwig klopt.
Reactie plaatsen
Reacties